fabulous writings from: http://cursemeornot.blogspot.gr/

Μία λέξη είναι μόνο η αρχή

Στο σχολικό βιβλίο των κειμένων νεοελληνικής λογοτεχνίας θεωρητικής κατεύθυνσης της τρίτης λυκείου, υπάρχει ένα πραγματικά υπέροχο ποίημα. Δεν είμαι ιδιαίτερα λάτρης της ποίησης, για να είμαι ειλικρινής. Ίσως φταίει που δεν την κατανοώ πάντα, ίσως φταίει ότι πολλές φορές δε μου λέει και πολλά, ίσως φταίει που είμαι φαν του πεζού λόγου μιας κι αυτός μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή ποιητικός, ακόμα και περιεκτικός. Όπως και να χει, υπάρχουν κάποια ποιήματα που αξίζει να τα διαβάσεις, να ασχοληθείς λίγο παραπάνω μαζί τους, ακόμη κι αν δε σου αρέσει η ποίηση - καλή ώρα! Και για να επανέλθω στο προκείμενο, καλούμαι να αποκαλύψω τον τίτλο του ποιήματος καθώς και την ποιήτρια. Ο λόγος για το Πληθυντικός αριθμός της Κικής Δημουλά. Υπέροχο. Υπέροχο. Πραγματικά υπέροχο!




Όταν διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα/διήγημα/άρθρο μας ξυπνάνε ιδέες, αναμνήσεις, πιστεύω. Ο ίδιος μηχανισμός ισχύει και για τα ποιήματα. Μερικά εκ των οποίων δεν είναι τόσο δυσνόητα ή ακατανόητα πολλές φορές. Παρακάτω ακολουθούν, όπως πάντα, προσωπικές απόψεις σε συνδυασμό με το προαναφερθέν ποίημα:






Κική Δημουλά- Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμόυ,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.








Ποτέ δεν επιλέγουμε για ποιον θα νιώσουμε ή ακόμα και το τι θα είναι αυτό. Τούτη η επιλογή είναι σα να μας έχει στερηθεί/αφαιρεθεί εκ γενετής και δυστυχώς δεν μπορούμε να την αποκτήσουμε όσες προσπάθειες κι αν επιχειρήσουμε να κάνουμε. Λένε, πως ο έρωτας είναι κινητήριος μοχλός, μια δύναμη ακατανίκητη, η απάντηση σε όλα. Αν δε το πιστεύετε δεν έχετε δει ερωτευμένο να χαμογελά σαν ηλίθιος δίχως λόγο. Και τονίζω το δίχως λόγο, γιατί ο ηλίθιος δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ο ερωτευμένος, όμως; Αλλά κι αν έχετε δει και δεν το πιστεύετε, τότε δεν έχετε υπάρξει κι εσείς ποτέ ως ένας ακόμη ηλίθιος. Κρίμα. Πολύ κρίμα. Όποιος δεν είχε την τύχη και την ατυχία να ερωτευτεί δε ξέρει τι χάνει. Όχι να ζήσει πλατωνικό ή ανεκπλήρωτο έρωτα, αλλά αληθινό, μη ουτοπικό χειροπιαστό και μη. Λένε, πως ο έρωτας είναι ασπίδα για τα πάντα δεινά. Τούτη η ασπίδα, όμως, μπορεί να στραφεί πολλές φορές εναντίον σου, να μετουσιωθεί σε ξίφος -ή γιαταγάνι, αν προτιμάτε- και να σε τρυπήσει. Μπορεί να στριφογυρνάει στην πληγή σου αενάως δίχως σταματημό, όσο κι αν προσπαθείς να πάψει. Ο έρωτας δεν παύει, τυφλώνει, εξαϋλώνεται, διαφεύγει από τα σφιχταγκαλιασμένα σου χέρια, χάνεται όταν δεν το περιμένεις κι όταν δεν τον θρέψεις σωστά. Κι ύστερα, απομένεις εσύ ο ανυπεράσπιστος, δίχως τον έρωτα -σου- να σε προστατεύει.

Ο φόβος
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
 

Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.Δίχως τον έρωτα-ασπίδα, φοβόμαστε. Όσο φοβόμασταν και πριν, αλλά και περισσότερο. Πόσο μπορεί να φοβάται ένας άνθρωπος ώστε να αποτραβιέται από τον ίδιο τον έρωτα προτού τον εξαφανίσει; Τόσο ώστε να τον κυριεύσει και να τον αφήσει να λειτουργεί πρώτος απ' όλα. Ο φόβος μας αποτρέπει από το να κάνουμε όσα πραγματικά θέλουμε. Φοβόμαστε να προσπαθήσουμε με τον κίνδυνο της αποτυχίας στην άκρη του μυαλού μας. Φοβόμαστε να ερωτευθούμε γιατί η ασπίδα μας έπαψε να είναι άμυνα κι επιτρέπουμε στον φόβο να μας προστατεύει. Ο φόβος, ο ρίψασπις. Φοβόμαστε μη χάσουμε τον έρωτα και τον διαγράφουμε από τον φόβο μας. Οι φόβοι σαν πληθύνουν έχουν την τάση μα και τη δύναμη να κυριεύσουν όσα δε μπόρεσαν πριν. Τότε είναι που απαιτείται περισσότερη αυτοκυριαρχία από ποτέ. Γιατί αν οι έρωτες είναι ανυπεράσπιστοι, οι φόβοι δεν είναι. Αντιθέτως, είναι καλά ταμπουρωμένοι στα χαρακώματα του μυαλού μας και μας απαγορεύουν, υποδεικνύοντας μας κάθε πράξη. Μια πράξη, η οποία τελείται υπό την επήρεια του φόβου, είναι πιο ανυπεράσπιστη κι απ' τον πιο αδιέξοδο έρωτα που μας προκαλεί τον αρχικό μας φόβο. Φοβού τον φόβο, μοχλό την ακινησίας και δημιουργό ζωντανών αγαλμάτων. Φοβού μα μη φοβού.
 

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αιθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Το ότι όλα ξεκινούν από το μυαλό, τούτον τον περίεργο μηχανισμό, είναι διαδεδομένως γνωστό. Κι αν η σκέψη πυροδοτείται από εξωτερικά ερεθίσματα συνήθως, είναι πολλές κι εκείνες οι φορές που την θέτει υπό λειτουργία η μνήμη. Η Μνήμη, μοιάζει με φύλακας με ανδρόγυνη μορφή που αλληλοτροφοδοτείται από τους Φόβους. Η Μνήμη τους εξαπολύει εναντίον σου κι εκείνοι της ανταποδίδουν την χάρη, δίνοντας της περισσότερη ενέργεια από ποτέ. Δίχως τους φόβους, η Μνήμη εξασθενεί και σταδιακά χάνεται, μα παραμένει άυλη για τη στιγμή και μόνο που θα χρειαστεί να την επαναφέρεις στην αρχική της θέση. Το δύσκολο με το να διαχειριστείς τη μνήμη είναι πως δεν μπορείς να την ελέγξεις -όπως τον έρωτα ή τον φόβο. Είναι πρακτικώς και φαινομενικά αδύνατο να επιχειρήσεις την παραμικρή προσπάθεια διαχωρισμού των ποιοτικά αρεστών αναμνήσεων από τις ποιοτικά άχρηστες. Αυτή την ιδιαιτερότητά της, εκμεταλλεύεται η Μνήμη προτού αφήσει ελεύθερους τους Φόβους. Όση προσπάθεια κι αν καταβάλλει κάποιος στο να την τιθασεύσει, θα αστοχήσει. Μόνο όταν αποδεχτεί την ίδια την Μνήμη ως Ανάμνηση τότε μπορεί να σηκώσει και πάλι την ασπίδα που του είχαν πετάξει μακριά οι Φόβοι. Μια ανάμνηση και τίποτα παραπάνω. Μια ανάμνηση.
 

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Αν οι μέρες δίχως φόβο και μνήμη μοιάζουν ουτοπία, οι νύχτες χωρίς έρωτα φαντάζουν πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που δεν μπορείς να ελέγξεις. Οι νύχτες είναι το πιο δύσκολο κομμάτι μιας ημέρας, όσο κι αν αυτό φαντάζει τραγελαφικό. Τις νύχτες οι σκέψεις παίρνουν τη μορφή σκιών, σκιών δίχως σάρκα κι οστά, σκιών δίχως πρόσωπο μα με φωνή. Φωνάζουν, ουρλιάζουν, επιδιώκουν. Αποζητούν την επαναφορά της μνήμης, των φόβων μα πάνω απ' όλα του έρωτα. Τις νύχτες χωρίς έρωτα πρέπει να φοβάσαι. Τις νύχτες χωρίς έρωτα πρέπει να θυμάσαι.